Ο συγχρονισμός του χορού των "γερόντων" που αποτελούνταν από 7 κοπέλες ήταν εντυπωσιακός όπως και η κίνησή τους στο χόρο. Ο αγγελιοφόρος παρουσιαζόταν από 7 εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς και ο συνδιασμός τους με το χορό ήταν το λίγότερο εντυπωσιακός.
Η Επίδαυρος σε παλαιότερη παράσταση (Τα Νέα)Στα μισά ο κόσμος άρχισε να φεύγει. Ο τρόπος της εκφοράς άρχισε να τους εκνευρίζει και να τους κουράζει. Το αποκορύφωμα του εκνευρισμού ήρθε με την παρουσίαση του Ξέρξη ως ημίτρελου (και ημίγυμνου) ηγεμόνα. Εκεί έπεσαν οι πρώτες γιούχες (η συγκεκριμένη σκηνή μου "κλώτσησε" κι εμένα, αν και τελικά δικαιολογείται και από το κείμενο και από την παράσταση). Το αποτέλεσμα ήταν στο τέλος αρκετοί να έχουν φύγει και αρκετοί να γιουχάρουν. Τα ίδια έγιναν και το Σάββατο. Εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαν όρθιοι, έχοντας δει την παράσταση της δεκαετίας. Ήταν μια τεκμηριωμένη κατάθεση άποψης, που ακόμα κι αν δεν την ασπαστείς, σίγουρα θα μαγευτείς.
Συμφωνώ με το δικαίωμα στο γιουχάισμα. Νομίζω πως κάνει τη διαφορά μεταξύ του θεάτρου και του κινηματογράφου. Επίσης υπερασπίζομαι και το δικαίωμα κάποιου να φύγει. Η παράσταση προϋπέθετε πάνω απ'όλα ανοιχτό νου. Μην τη χάσετε.
ΥΓ Έχοντας δει πριν τρεις εβδομάδες και την Φαίδρα από το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, απορώ γιατί τότε δεν γιουχάραμε έναν σκηνοθέτη που βαρέθηκε να ασχοληθεί με την παράσταση, αφήνοντας την Έλεν Μίρεν να οδείρεται επί τρεις ώρες επί σκηνής. Το κοινό, σε πολλές σκηνές γέλασε. Ίσως τελικά το μήνυμα να ήταν παρόμοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου